آن قسمت از دارایی های استهلاک پذیر (شامل دارایی هایی از قبیل دارایی های ثابت مشهود و نامشهود، سرمایه گذاری بلند مدت و دارایی زیستی مولد) که بر اثر به کارگیری با گذشت زمان با سایر عوامل و بدون توجه به تغییر قیمتها، ارزش آن تقلیل می یابد و همچنین هزینه های تاسیس، قابل استهلاک بوده و هزینه استهلاک آنها جزء هزینه های قابل قبول مالیاتی تلقی می شود. برخی از نکات قابل توجه در محاسبه استهلاک دارایی ها به شرح ذیل می باشد:
- افزایش بهای ناشی از تجدید ارزیابی دارایی های اشخاص حقوقی، با رعایت استانداردهای حسابداری، مشمول پرداخت مالیات بر درآمد نیست و هزینه استهلاک ناشی از افزایش تجدید ارزیابی نیز به عنوان هزینه قابل قبول مالیاتی تلقی نمی شود. . در صورتی که بر اثر فروش مال قابل استهلاک نشده با مسلوب المنفعه شدن ماشین آلات، زیانی متوجه موسسه گردد. زیان حاصل معادل ارزش مستهلک نشده دارایی منهای حاصل فروش (در صورت فروش ) یکجا قابل احتساب در حساب سود و زیان همان سال است.
- مخارج مربوط به تعمیر اساسی دارایی در زمان انجام هزینه به ارزش دفتری دارایی اضافه و در طول باقیمانده عمر مفید دارایی، قابل استهلاک خواهد بود. مخارج مربوط به تعمیر اساسی دارایی های ثابت که پس از عمر مفید دارایی انجام می شود، در سال انجام مخارج، قابل استهلاک است.
- مبدا محاسبه استهلاک دارایی ها از ابتدای ماه بعد از بهره برداری است.
- هزینه تاسیس در سال تاسیس به میزان صد در صد قابل استهلاک است.
- هزینه های قبل از بهره برداری (به استثناء هزینه هاییکه طبق استانداردهای حسابداری در بهای تمام شده دارایی های استهلاک پذیر قابل احتساب باشد) در سال انجام هزینه به حساب هزینه دوره منظور می گردد.
- روش های خط مستقیم، مانده نزولی و تعداد تولید با کارکرد، برای محاسبه استهلاک قابل قبول هستند.
- چنانچه قیمت تمام شده یک دارایی تحصیل یا ایجاد شده کمتر از ده درصد حد نصاب معاملات کوچک موضوع قانون برگزاری مناقصات در آن سال باشد، در سال تحصیل با ایجاد قابل استهلاک خواهد بود.
- 2018 ©
این یک تست است